ΜΕ ΌΠΟΙΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ ΚΑΘΙΣΕΙΣ, ΤΕΤΟΙΑ ΓΡΆΜΜΑΤΑ ΘΑ ΜΑΘΕΙΣ

Όλες  οι πολιτικές  θεωρίες και  τα δόγματα των πολιτισμένων λαών -πλην  ενδεχομένως μερικών Ρομά και ακραίων ισλαμιστών- προβάλλουν την παροχή ενάρετης παιδείας ως το πρώτο το πιο ιερό  και πιο σημαντικό έργο προς τους νέους που οφείλει να διεκπεραιώσει ευλαβικά  και κατά προτεραιότητα κάθε οικογένεια και κάθε κυβέρνηση αφού εδραιώνει το μέλλον  κάθε  έθνους.

Στην χώρα μας,την οποίαν  όλη η ανθρωπότητα  αναγνωρίζει ως γενέτειρα  του Δυτικού πολιτισμού
και ως θεμέλιο των κυρίων γλωσσών και επιστημών, που χρησιμοποιούν κατά κόρον ελληνικές λέξεις  και λήμματα, τα πράγματα είναι μελαγχολικά ,αν όχι τραγικά.

Είναι περιττή   η επανάληψη και  η αναδιατύπωση των διαφόρων προσβλητικών εκτιμήσεων εγκύρων διεθνών οργανισμών για το επίπεδο των σπουδών στην σημερινή «υπερδημοκρατική»  Ελλάδα,  όπως  περιττή είναι και η αναφορά των απαραδέκτων συνθηκών που επικρατούν στα σχολεία και σχολές  και  μας οδήγησαν σε αυτό το κατάντημα .  Τα πάντα είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα, τα οποία  όμως εγκληματικά αγνοήθηκαν από τους ανεπαρκείς και δειλούς, εκάστοτε αρμοδίους .

Ο θυμόσοφος λαός μας λέει καταλυτικά ότι  «με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις». Υπό αυτήν την έννοια η παιδεία βρίσκεται και θα βρίσκεται σε ένα φαύλο κύκλο αφού οι καθηγητές διδάσκοντας αναπαράγουν τους νέους καθηγητές. Ο κύκλος είναι φαύλος και όχι ενάρετος γιατί στην χώρα μας φαύλοι είναι οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο.  

Δεν ομιλούμε για την γνωστική τους επάρκεια (που και αυτή βρίσκεται εν αμφιβόλω, αλλά δεν είναι του παρόντος), αλλά για την επαγγελματική τους ηθική συνείδηση και πρακτική .

Ομιλούμε για το πώς αντιλαμβάνονται και εφαρμόζουν οι Έλληνες γονείς και εκπαιδευτικοί την έννοια «αγωγή και παιδαγωγός», δηλαδή πως πρέπει να είναι  ό καθοδηγητής, ο αρχηγός  ο ηγέτης που άγει= οδηγεί τα παιδιά και  κατ’ επέκταση την κοινωνία στην πρόοδο και ευημερία.                                                                              

Η απαραίτητη ,για την επιβίωση του είδους, σωστή αγωγή,( κάτι που και τα ζώα προσφέρουν στα νεογέννητα)προϋποθέτει δύο βασικά στοιχεία :                      

την πειθαρχία ( δηλαδή την υπακοή σε κοινά αποδεκτούς κανόνες) ,και  κυρίως το παράδειγμα προς μίμηση. Ο Σωκράτης, με την κατάποση του κώνειου, και αργότερα ο Χριστός με την θυσία Του, έδειξαν  δραματικά τον δρόμο του αγαθού, και όχι φαύλου, άνθρωπο-αγωγού ,του σωστού ηγέτη.

Αλλοίμονο, αυτά τα στοιχεία είναι άγνωστες λέξεις στην μεταπολιτευτική Ελληνική παιδεία σε όλες τις βαθμίδες της, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Το βασικό πρόβλημα είναι το παράδειγμα.                                                            

Εφ’ όσον οι εκπαιδευτικοί μπορούν να  συνδικαλίζονται, απεργούν και βιαιοπραγούν , αδυνατούν εκ των πραγμάτων να δώσουν το καλό παράδειγμα υπακοής στους νόμους ,όπως ψευδώς ορκίστηκαν.   Με τις  απεργίες τους οι εκπαιδευτικοί όχι μόνο «κλωτσάνε την καρδάρα  και χύνουν το γάλα που μάζεψαν», αν μάζεψαν, αλλά δηλητηριάζουν με κηρύγματα απειθαρχίας την  σπουδάζουσα νεολαία, αφού: 

-Διδάσκουν τα παιδιά να προτάσσουν το ατομικό τους συμφέρον-έστω και αν πρόκειται για τις δύο  πρόσθετες ώρες εργασίας την βδομάδα που τους ζητήθηκε  πρόσφατα- έναντι του κοινωνικού συμφέροντος.

 -Διδάσκουν τα παιδιά να υβρίζουν ομαδικά μία εκλεγμένη κυβέρνηση και να λοιδορούν χυδαία και άδικα τα όργανα της τάξης που εκτελούν το καθήκον τους.

-Διδάσκουν τα παιδιά ότι προκειμένου να πετύχουν κάτι να το επιχειρούν  με έπαρση και αλαζονεία ανεξάρτητα αν ενοχλούν το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο.

  -Διδάσκουν τα παιδιά ότι όπως αυτοί καταλαμβάνουν φασιστικά  το υπουργείο απαγορεύοντας  την είσοδο σε αυτούς που θέλουν να εργασθούν, έτσι και αυτά θα μπορούν να καταλάβουν το σχολείο τους και να εκβιάζουν τους πάντες που θέλουν να εργασθούν ή να μάθουν

-Τέλος δίνουν με το κακό παράδειγμα στα παιδιά να καταλάβουν, ότι οι εκπαιδευτικοί ,δεν ασκούν, όπως ίσχυε παλαιότερα, το λειτούργημα παιδαγωγού (που προϋποθέτει κάποια δόση αυταπάρνησης) δεν ενδιαφέρονται για το μέλλον το μαθητών τους (αφού περιορίζουν και στρεβλώνουν με την αποχή τους το πρόγραμμα διδασκαλίας) αλλά πρόκειται για  απλά ανθρωπάκια ανάξια οιουδήποτε σεβασμού.

Έτσι: Η εγκληματικότητα στα σχολεία μας  το 2013 προσέφερε ήδη  στην χώρα μας το αργυρό  μετάλλιο στην παγκόσμια κατάταξη του ΟΟΣΑ, και διεκδικούμε με πολλές ελπίδες  το χρυσό:

-στην ατιμώρητη βεβήλωση των χώρων διδασκαλίας , στην ακαλαίσθητη και προκλητική και πολλές φορές βρώμικη εμφάνιση και συμπεριφορά  τόσο των μαθητών όσο και των  διδασκόντων μέσα και έξω από το σχολείο , στην  συγκαλυμμένη κοπάνα πολιτικοποιημένων καθηγητών-κυρίως των ΑΕΙ&ΤΕΙ-και φοιτητών,

 -στην φασιστική βία  μειοψηφικών αναρχικών ομάδων ,στην έλλειψη αρχών και την  ανυπαρξία σεβασμού ,

 -στην κατάργηση της καλλιέπειας του γραπτού και προφορικού λόγου, στην κατάργηση της καλλιγραφίας , ορθογραφίας και συντακτικού,

στην συρρίκνωση του γλωσσολογικού Ελληνικού θησαυρού,

 -στην περιφρόνηση της γενικής παιδείας  και  υποβάθμισης , αλά Ρεπούση ,της μοναδικής ιστορίας της χώρας που την ζηλεύουν όλοι οι λαοί του κόσμου,

 -στην συστηματική, αλά ΚΚΕ , διαστρέβλωση των γεγονότων   σύμφωνα με ταξικά κριτήρια, ,                                                                     
-στην παραπαιδεία των φροντιστηρίων και ιδιαιτέρων μαθημάτων,          
-στην εξαγορά προαγωγικών βαθμών και τίτλων σπουδών ,στην χυδαία αισθητική και πρακτική που χαρακτηρίζει γενικά την πλέρια δημοκρατική παιδεία των νέων μας.                                                                              

Είμαστε -αφού χρησιμοποιήσαμε αθλητικούς όρους -πραγματικά η super dream team  μίας σουρεαλιστικής , δαπανηρής και καταστρεπτικής εκπαίδευσης σε πείσμα αυτών που ουτοπιστικά  νοσταλγούν :

-Τον δάσκαλο παιδαγωγό- παράδειγμα που ήταν πάντα αξιοπρεπής ,κουρεμένος , ξυρισμένος  και καθαρός έστω και με μπαλωμένα ρούχα.     -Τον καθηγητή που συνεργάζονταν  με την οικογένεια του μαθητή και επέβαλε τις αναγκαίες ποινές για την τιθάσευση της νεανικής παρορμητικότητας,

-Tον καθηγητή που λογοδοτούσε στον διευθυντή και στον επιθεωρητή για τις τυχόν αμέλειες του.        

-Τον καθηγητή που ξενυχτούσε για να προετοιμάσει την διδασκαλεία του.                    

-Τον  οικογενειάρχη καθηγητή που εκκλησιάζονταν συνειδητά και όταν περπατούσε στο δρόμο όλοι με σεβασμό τον χαιρετούσαν.                         -Τον  σοβαρό και μπορεί κατηφή  καθηγητή που προκαλούσε , σίγουρα λανθασμένα , δέος και φόβο σε μερικούς μαθητές ,πράγμα όμως σαφώς προτιμότερο από την απόλυτη συχνώτιση καθηγητών –μαθητών που συχνά οδηγεί ,παρά πάσα δεοντολογία ,σε περιστασιακά ειδύλλια  και σχέσεις.                                                                          

-Τον  καθηγητή (ο οποίος  βέβαια καμιά φορά το παράκανε )που τραβούσε που και που κανένα αυτί ή έδινε μερικές ξυλιές με τον χάρακα με μοναδικό σκοπό τον συνετισμό και την πρόοδο του μαθητή από τον σημερινό φιλαράκο-καθηγητή που καπνίζει, πίνει και παίζει καρπαζιές μαζί με τους μαθητές του ιδιαίτερα στις σεξαήμερες  εκδρομές.                                                    

Το θέμα ανάγεται στο τι θεωρείται επί τέλους πρόοδος;                                                                           

Είναι η βίαιη αποκαθήλωση συλλήβδην του παρελθόντος και η δήθεν δημοκρατική, τυχαία αναδιάταξη της κοινωνίας «έτσι χωρίς πρόγραμμα» που έλεγε η μακαρίτισσα Ρεζάν, (χωρίς  προηγούμενο ,αρχές και προσανατολισμό θα προσθέταμε εμείς);             ή 

Είναι η διαρκής και συστηματική ειρηνική βελτίωση των «κακώς κειμένων» έπειτα από ενδελεχή και αντικειμενική (χωρίς ιδεοληψίες και δόγματα) ανάλυση του παρελθόντος, και η συντεταγμένη προσαρμογή τους στα νέα δεδομένα που η εξέλιξη της τεχνολογίας επιβάλλει;                                    

Για ένα κοινό νου δεν υπάρχει δίλημμα ,ούτε και αμφιβολία ότι η παιδεία, άρα οι διδάσκοντες, παίζουν τον πρώτο ρόλο στην πρόοδο της κοινωνίας πράγμα που σημαίνει την εκ βάθρων αυστηρή επαναξιολόγηση όλων των καθηγητών, όλων των βαθμίδων, με κριτήρια όχι μόνον επιστημονικής επάρκειας ,αλλά και κοινωνικής συμπεριφοράς, ώστε να αποτελέσουν ξανά το παράδειγμα προς μίμηση στην νεολαία. 

Οι  δήθεν απελευθερωμένοι μαλλιάδες με σκουλαρίκια  και τατουάζ νεαροί που μαζί με τις  προκλητικά ήμι-ενδεδυμένες και βαμμένες σαν κοκότες νεαρές , υποβαθμίζουν το λειτούργημα του δάσκαλου και βεβηλώνουν τους ναούς της γνώσης  δεν έχουν θέση  στην παιδεία. Είναι προτιμότερο να τους πληρώνουμε και να μείνουν μακρυά, παρά να να μολύνουν  τις αγαθές ψυχές των νέων.                                                

Η μελαγχολία , αν όχι απελπισία των γονέων προέρχεται από το γεγονός  ότι ο λαός μας έχει δίκαιο όταν λέει, «με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις» το οποίο ατυχώς συνδυάζεται  με την μηδενική  πιθανότητα να βρεθεί στο υπάρχον πολιτικό στερέωμα ένας εμπνευσμένος και τολμηρός πολιτικός που να επιβάλλει μία παρόμοια εξυγίανση.                         

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Α ΤΟΜΠΡΑΣ.