ΤΑ ΝΟΗΤΙΚΑ ΑΚΡΑ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ-ΜΑΝΟΥ

Αν υπήρχε κάποιο όργανο που να μετρούσε την περιεκτικότητα σε τοξική βλακεία κάθε προτάσεως νόμου, είναι βέβαιο ότι, τα  κατεξοχήν κοντόφθαλμα νομοσχέδια Κατρούγκαλου για το ασφαλιστικό, που ξεχειλίζουν από βλακεία και  σιχαμερή σκοπιμότητα, βρίσκονται  στο ένα άκρο, στον πάτο. Στον αντίποδα ευρίσκονται οι   συνήθως  ευφάνταστες αλλά  εξαιρετικά ρεαλιστικές και  πρωτότυπες  προτάσεις του πιο παρεξηγημένου σύγχρονου Έλληνα πολιτικού Στέφανου Μάνου.

Τι ξαναπρότεινε, ως συνήθως «ατσούμπαλα», ο πραγματιστής πολιτικός, ο οποίος πάντα ομιλεί  με έγκυρα και κοστολογημένα στοιχεία;   Οριστική και δίκαιη λύση στο ασφαλιστικό:  Καθολική σύνταξη γήρατος σε όλους τους  άνω των 67 ετών Έλληνες των 700 ευρώ  από τον προϋπολογισμό, χωρίς καταβολή εισφορών με   παράλληλη κατάργηση όλων των ταμείων. Η συλλογιστική του απλή, άρα σοφή όπως του Μεγαλέξανδρου 

με τον Γόρδιο δεσμό, την οποία  στην συνέχεια θα προσπαθήσουμε να εκλαϊκεύσουμε  και πέραν των αυτονοήτων, κάτι που άμα έκανε ο «σνομπ» Μάνος θα ήταν πρωθυπουργός.

Βασίζεται στο μάλλον  μη ανατρέψιμο  γεγονός ότι το κράτος  σήμερα δίδει τις συντάξεις στη πράξη  από τον κρατικό προϋπολογισμό  αφού  καλύπτει και τα τρομακτικά ελλείματα των ταμείων. Μόνο τα τελευταία χρόνια έδωσε  στα ασφαλιστικά ταμεία άνω των 220 δις προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες τους.

Από την άλλη πλευρά οι μυωπικές κυβερνήσεις και η παρωπιδωμένη τρόικα, κάνουν τα αδύνατα  δυνατά προκειμένου να αυξηθεί η εισφοροδιαφυγή και φοροδιαφυγή, με τους υψηλούς κλιμακωτούς συντελεστές  που έχουν επιβάλει. ‘Έτσι η είσπραξη των συμμετοχών εργοδοτών και ασφαλιζομένων θα είναι πάντα προβληματική, ελλειμματική  και κοστοβόρα και πάντοτε το κράτος θα συνεισφέρει. Τα Γενικά έξοδα  των ταμείων για μισθούς ,ενοίκια , εξοπλισμούς, ρουσφέτια κτλ ήσαν είναι και θα είναι, ως κομμάτι του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα  απελπιστικά μεγάλα,  που καταπίνουν  στην πράξη οποιαδήποτε ανταποδοτικότητα των  εισφορών και έτσι στα μάτια του λαού τα ασφάλιστρα αντιμετωπίζονται σαν «περιττό χαράτσι».

Άλυτο το πρόβλημα; Προφανώς όχι. Η ώρα του ξίφους. Το  σύγχρονο κοινωνικό και υπερευαίσθητο κράτος  οφείλει να εξασφαλίσει ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής στους ανήμπορους για εργασία πολίτες, δηλαδή στους ανάπηρους και ηλικιωμένους  όπου περιλαμβάνεται η πλήρης δωρεάν  ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, η φροντίδα της καθημερινότητας και ένα εγγυημένο αξιοπρεπές εισόδημα. Τώρα όσοι επιθυμούν  να βγουν από την αγορά εργασίας  πιο νωρίς και με ότι όρους θέλουν , θα το επιτυγχάνουν ελεύθερα,  αρκεί να πληρώνουν τα εκπληκτικά πιο φθηνά από τις εισφορές ασφάλιστρα στην ιδιωτική αγορά ασφάλισης.

Το κράτος ίσως έναντι ενός πολύ μικρού αντασφαλίστρου, θα πρέπει  να εγγυάται την βιωσιμότητα  πιστοποιημένων φορέων ιδιωτικής ασφάλισης. Υποχρεωτική  δημόσια ασφάλιση τέλος. Το άλλο στοιχείο που πρέπει να τονισθεί είναι ότι, ενδεχόμενη υιοθέτηση της πρότασης Μάνου, θα σημάνει ελάφρυνση του κόστους εργασίας κατά 30% τουλάχιστον δηλαδή μία βασική προϋπόθεση της ποθητής επενδυτικής υπερ -βόμβας που θα μας βγάλει από την κρίση.

Νόστιμο είναι  επίσης ότι οι «νεοφιλελεύθεροι» υπόσχονται δια του Μάνου την διπλάσια εθνική σύνταξη από αυτήν που υπόσχονται  οι δήθεν ανθρωποκεντρικοί αριστερόστροφοι τσαρλατάνοι  που χειρίζονται  σήμερα το θέμα.

Σύμφωνα με τις αριστερές ιδεοληψίες τους και προκειμένου να υπάρξει έστω  και μία πλάνη για βιώσιμη  λύση ,θα πρέπει, κατά  τα  απλά μαθηματικά , να μειωθούν τραγικά οι μελλοντικές μεσαίες και μεγάλες συντάξεις και  να αυξηθεί υπερβολικά ο χρόνος εργασίας… πέραν του προσδοκώμενου βίου.

Επίσης θα πρέπει  να δίνει ο εργοδότης να συνεισφέρει ένα πρόσθετο μισθό και ο εργαζόμενος να απολαμβάνει  τον μισό , αν θελήσουμε να έχουμε την συμμετοχή του κράτους στα επίπεδα του 2,5% . Παρόλα αυτά το πρόβλημα δεν λύνεται οπότε οι κυβερνήσαντες σαν εύκολη λύση έκοψαν  τις συντάξεις  των ήδη συνταξιούχων.

Δεν υπάρχει πιο ανήθικο μέτρο, ακόμα αν αυτό αφορά και στον προνομιούχο συνταξιούχο οδηγό ΔΕΚΟ πόσο μάλλον σε ένα συνταξιούχο του ΙΚΑ. Ολόκληρος ο οικογενειακός προγραμματισμός συνήθως θεμελιώνεται σε σταθερά εισοδήματα όπως οι συντάξεις και κάθε μεταβολή  τους δημιουργεί απελπισία αφού λόγω ηλικίας  δεν μπορεί να υπάρξει αντίδραση. Είναι ένα κτύπημα 100% κάτω από την ζώνη. Το να κοπεί η  μελλοντική σύνταξη ενός σαραντάρη είναι πταίσμα γιατί έχει χρόνο να ξανασχεδιάσει το μέλλον του ενώ, αν μειωθεί  η υπάρχουσα σύνταξη του εβδομηντάρη,  είναι ειδεχθές έγκλημα.

Βάσει των ανωτέρω δεδομένων οι φιλότιμες προσπάθειες που έκαναν οι Πετραλιά, Γιανίτσης, Λοβέρδος και Βρούτσης ήσαν θνησιγενείς, ήταν ασπιρίνες αντί αντιβιοτικού, ήταν μπαλώματα, παρά τις καλές προθέσεις και την γνωστική επάρκεια που διέθεταν οι τολμήσαντες τις δειλές και προσωρινές μεταρρυθμίσεις υπουργοί.     Τους έλειπε ο  ρεαλισμός, η αποφασιστικότητα και η φαντασία του Μάνου.

Τον σημερινό υπουργό Κατρούγκαλο, τον κατά δήλωση του ,εύπορο κομμουνιστή καθηγητή  και «ταξικό αποστάτη», δεν τον περιλαμβάνουμε σε αυτούς που προσπάθησαν να επιλύσουν  το πρόβλημα. Αυτός ανήκει σε αυτούς που το επιδείνωσαν   από το άλλο άκρο του βλακόμετρου, αυτό   της αριστερίστικης αυτοϊκανοποίησης, που από ποικίλα συμπλέγματα ζηλοφθονίας, γιγάντωσε το πρόβλημα με το νομοσχέδιο που κατέθεσε.