ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΕΙ Ο...ΠΑΠΑΓΟΣ

Η Επίκληση του υποθετικού συνδέσμου ΑΝ σε μία ιστορική αναδρομή,  έχει  αξία τόση ,όση ο θυμόσοφος λαός μας την αποτιμά με το γνωστό «αν η γιαγιά μου είχε καρούλια θα ήταν σιδηρόδρομος».                                         

Φυσικά έχει δίκιο ο λαός αφού ιστορία γράφεται από τα γεγονότα και όχι από υποθέσεις.

Αλλά  η ιστορία οφείλει να διδάσκει.                                                                                    

Η  ενδελεχής ανάλυση και ερμηνεία  των ιστορικών γεγονότων όπως και η εξαγωγή χρήσιμων διδακτικών συμπερασμάτων από αυτά, προϋποθέτει την χρήση πολλών 

ΑΝ τόσων  όσα ήσαν τα εναλλακτικά εφικτά ενδεχόμενα της υπό κρίσιν ιστορικής περιόδου.  Έτσι μπορεί να διδάξει  η ιστορία.

Ερευνώντας το/τα ΑΝ. Όλοι οι ιστορικοί συμφωνούν π.χ. ,στο ότι ΑΝ ο Χίτλερ είχε διδαχτεί από το πάθημα του Ναπολέοντος  από τον …στρατηγό χειμώνα ,δεν θα κατακτούσε ανοιξιάτικα  την ακίνδυνη Ελλάδα ,(χάνοντας έτσι πολύτιμο χρόνο ώστε στην συνέχεια να καθηλώσει  αναγκαστικά στρατό και ηθικό στις παγωμένες ρώσικες στέπες), και ΤΟΤΕ η εξέλιξη του Β΄ΠΠ θα ήταν διαφορετική,και………

Με αυτήν την λογική του  ιστορικά διδακτικού ΑΝ και στην προσπάθεια να ανακαλύψουμε την πηγή κα  τα αίτια της σημερινής ποιοτικής  και ηθικής  κατάπτωσης του Ελληνικού λαού που μοιραία καταλήγει (πάλι καλά) σε κάποια μνημονιακή  ευρώ-οικονομική ανέχεια, καταλήγουμε  στο ότι, για όλα τα σημερινά δεινά φταίει-όπως έλεγε ο μακαρίτης πατέρας μου-  με τα δύο εγκληματικά λάθη του ο … στρατάρχης Παπάγος.                                                                                                       

Το πρώτο  και το σημαντικότερο λάθος ήταν, στο ότι ο άριστος αυτός αξιωματικός σαν Αρχηγός των ΕΔ έπρεπε να γνωρίζει – και το γνώριζε άριστα από τις έγκαιρα  αποκαλυφθείσες Γερμανικές πολεμικές προετοιμασίες στην Βουλγαρία- ότι το ανέλπιστο έπος της Αλβανίας είχε ημερομηνία λήξης, και ήταν ζήτημα χρόνου η κατοχή της Ελλάδος από τον άξονα.                                                                                                        

ΑN λοιπόν ο στρατάρχης είχε διατάξει έγκαιρα μία καλοσχεδιασμένη σύμπτυξη του τακτικού στρατού στον Γράμμο και στα άλλα  απρόσιτα βουνά ,θα είχε  κάνει  τεράστια οικονομία προσωπικού ,  εφοδίων και πυρομαχικών,  οπότε θα ήταν δυνατόν να οργανώσει ένα απείρως πιο αποτελεσματικό εθνικό αντάρτικο 

 Ανταυτού άφησε στρατό,  λαό και  κυβέρνησή να απολαμβάνουν την μέθη ενός άσκοπου ηρωικού θριάμβου.

ΑΝ δηλαδή ο Παπάγος δρούσε, κόντρα στην αφελή λαϊκή επιθυμία  της εποχής ,για μία σύντομη θριαμβευτική νίκη με ατελείωτο γλέντι, ΤΟΤΕ:

1)    Δεν θα πραγματοποιείτο η ,λογικά συγκαλυπτόμενη από  τους επιφανειακούς εξιστοριστές  ,άτακτη υποχώρηση  των  ηρώων του 40 ,μία δηλαδή ακέφαλη υποχώρηση εθνικής ντροπής που στιγμάτισε το έπος.

2)    Δεν θα σφετεριζόταν χυδαία και δόλια  το ΚΚΕ την έμφυτη από την αρχαιότητα στους   Έλληνες  αίσθηση για ελευθερία και υπερήφανη ανεξαρτησία σχεδόν μονοπωλώντας την εθνική αντίσταση. Τότε ο  ΕΛΑΣ και άλλες ερασιτεχνικές  αντιστασιακές  οργανώσεις δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης  ή θα ήσαν ιστορικά εντελώς ασήμαντες αφού το  κύριο βάρος της εθνικής αντάρτικης αντίστασης θα είχε αναλάβει ο συντεταγμένος στρατός όπως συνέβη στην Γιουγκοσλαβία με τον Τίτο.

3)    Πιθανότατα με ένα  καλοσχεδιασμένο ,ισχυρό καθολικό και εθνικό αντάρτικο στην πλάτη τους  και την έγκαιρη επιστροφή της Κρητικής μεραρχίας στον χώρο της , οι Γερμανοί να μην ήθελαν  γιατί δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν μία λογικά άτρωτη πολύ καλά οχυρωμένη  Κρήτη .Φυσικά εκεί  θα έδρευε μία πιο ανεξάρτητη και διεκδικητική  πολεμική κυβέρνηση , το στρατηγείο των ΕΔ, και μία τεράστια συμμαχική βάση από την οποία τα στρατεύματα κατοχής θα αντιμετώπιζαν τρομακτικά προβλήματα.

4)    Με  ελεύθερη υποθετικά την Κρήτη και  με την οργανωμένη επαγγελματική εθνική αντίσταση στον ορεινό όγκο της Ελλάδας σε συνδυασμό με τον αιρετικό Τίτο ,η πρόταση του Τσόρτσιλ για  συμμαχική απόβαση στην Ελλάδα αντί της προκριθείσης  (έπειτα από λυσσαλέα απαίτηση του Στάλιν στην διάσκεψη της Τεχεράνης) τελικά Ιταλίας θα μάλλον  εγίνετο αποδεκτή.  Στην περίπτωση αυτή η συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο δεν θα ήταν μόνο ηρωική, παραδειγματική ή εμβληματική αλλά πολύ πιο ουσιαστική και φυσικά  με τα ανάλογα  μεταπολεμικά οφέλη.    Μία υποθετική συμμαχική απόβαση π.χ. στον κορμό της χώρας   ( λέγανε τον Βόλο) με τα ελληνικά απελευθερωτικά στρατεύματα επί κεφαλής θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις ολοκλήρωσης του εκπληκτικού έπους 1912-13 οπότε η Βόρειος Ήπειρος, το Μοναστήρι και η ανατολική Θράκη κτλ, θα επανέρχονταν στην σκέπη της φυσικής τους μητέρας πατρίδας.

5) Η υποθετική στην συνέχεια, απρόσκοπτη και ταχύτατη  -πιθανότατα υπό τον Πάττον- προέλαση των συμμαχικών στρατευμάτων στον βορείως της Ελλάδος άξονα ήταν βέβαιη ,και θα προηγείτο και θα απέκοπτε την Ρωσική προέλαση στην  Ανατολική Ευρώπη.  Έτσι αυτό που ονομάσθηκε  σε μία πανεπιστημιακή διάλεξη από τον Τσόρτσιλ «σιδηρούν παραπέτασμα» δεν θα περιελάμβανε τα κράτη της Βαλκανικής, την τότε  Τσεχοσλοβακία ,την Ουγγαρία και φυσικά την Ανατολική Γερμανία .Στο διεθνές περιβάλλον ,λογικά δεν θα υπήρχε το καταναγκαστικό «σύμφωνο της Βαρσοβίας»  και ο ψυχρός πόλεμος ενώ το τέλος  της κομμουνιστικής αυταπάτης θα είχε προηγηθεί κατά πολλές δεκαετίες προς όφελος των  άτυχων λαών που  άθελα τους, βίαια την υπέστησαν .

6)    Στην χώρα μας τώρα .  Δεν θα υπήρχε  κατ αρχήν ο πιο ηλίθιος  και αιματηρός αναλογικά  εμφύλιος πόλεμος στην ιστορία της ανθρωπότητας  από αυτόν της Ελλάδος. Και ήταν εγκληματικά ηλίθιος γιατί η κατάληξή του ήταν προαποφασισμένη, πολλαπλώς επικυρωμένη  και γνωστή. Οι απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό και σε υποδομές ήσαν τεράστιες και έφεραν την χώρα πάρα πολλά χρόνια πίσω .Την εποχή που ο υπόλοιπος κόσμος ανασυγκροτείτο  και έτρεχε προς την ανάπτυξη εμείς χάρις στην νοσηρή ιδεοληψία ή ιδιοτέλεια μερικών απατρίδων πολεμούσαμε πόλεμο μάταιο και εξοντωτικό. Η χειρότερη όμως συνέπεια του αδελφοκτόνου πολέμου δεν είναι οι απώλειες αλλά ότι βάθυνε ,διόγκωσε και διαιώνισε τον εθνικό ταξικό διχασμό με άλλο φυσικά  ένδυμα.

7  Κατά παγκόσμιο παράδοξο οι νικητές του εμφυλίου βρεθήκαν στην πράξη στην θέση του απολογούμενου και ενόχου ενώ οι ηττημένοι και υπεύθυνοι για το μακελειό,  αυτοονομάστηκαν «προοδευτικοί» και στρογγυλοκάθισαν στην θέση των ρυθμιστών της πολιτικής κοινωνικής και οικονομικής ζωής των Ελλήνων μεταπολεμικά ,παρά το γεγονός ότι δεν κυβέρνησαν ποτέ. Τα κεντροδεξιά κόμματα που κυβέρνησαν, αιωρήθησαν μεταξύ   μίας αυτοκαταστροφικής φοβικής αντίληψης για το πολιτικό κόστος  και του καθήκοντος για παραγωγικό κοινωφελές έργο με αποτέλεσμα την επίπλαστη προσωρινή ευημερία που σήμερα οδυνηρά εξοφλούμε με το μνημόνιο.                                    

                                                                                                                                                            Η απλοϊκή εξήγηση ότι αυτό οφείλεται απλά στην φιλάνθρωπη φύση του  συναισθηματικού και καλοσυνάτου Έλληνα είναι ορθή αλλά ανεπαρκής.  Ο αιώνιος , από την εποχή της Μ. Αικατερίνης, πόθος των Σλάβων να κατέβουν στο Αιγαίο και στην Θεσσαλονίκη ήταν διακηρυγμένος στόχος της Κομμουνιστικής διεθνούς και φυσικά τον είχαν αποδεχθεί οι ηγέτες του ΚΚΕ έναντι αγνώστου αντικρίσματος. Η εδαφικά  επεκτατική εις βάρος μας  κομμουνιστική πρόθεση ήταν δεδομένη ,και άμεσα επιδιωκόμενη.  
                      
Με βάση κάποιο  σχέδιο της τότε σοβιετικής εργοδοσίας,  πολύ υπάκουα ,με  εκπληκτική υπομονή και εξαιρετική μεθοδικότητα η «επαγγελματική αριστερά»  επένδυσε «τα ρέστα της» στην  μέσω της παιδείας και  της πολιτικοποιημένης τέχνης μονοκαλλιέργεια του θυμικού των Ελλήνων εις βάρος της νοημοσύνης και της παραγωγικότητας τους.                                    

Η αγραμματοσύνη μεγάλου μέρους του λαού ,η καλοσυνάτη αφέλεια του και η ψευδαίσθηση της ανεξαρτησίας μαζί με ξενοφοβικά κατάλοιπα  της δουλείας αιώνων, ήταν το πιο γόνιμο έδαφος  Τα  πάσης φύσεως θύματα της κοινωνίας -που με περισσή ηλιθιότητα προσέφερε  αναίτια πολλές φορές η άλλη πλευρά- ήταν το θαυματουργό λίπασμα.                                                                 

 Όταν υπήρχαν τέτοια  θύματα μεγαλοποιείτο ο πόνος τους, προστίθεντο φανταστικά δεινά, προεξοφλείτο η μελλοντική πείνα ή κάποια άλλη τραγική κατάληξη τους, και φυσικά  έτρεχαν άφθονα δάκρυα συμπαράστασης που κατέληγαν  σε κραυγές δήθεν  απελπισίας και ηρωικούς  ομαδικούς …αγώνες .                             

 Έτσι δημιουργείτο ο αναγκαίος μύθος που συντηρείτο με τον εξαγνισμό και την αγιοποίηση   δήθεν ή φανταστικών αγωνιστών.                                                                                         

 Όταν δεν υπήρχαν θύματα, οι «επαγγελματίες κάπηλοι» της ανθρώπινης πνευματικής  ανημποριάς ,τα κατασκεύαζαν -πολλές φορές αναδρομικά- είτε με παραποίηση  και κακοποίηση της ιστορίας, είτε με προβοκάτσιες είτε ακόμη με απειλές , εξαγορές και βία όπως δηλαδή κάνει  μία εγκληματική οργάνωση τύπου μαφία.

Φυσικά έπρεπε να υπάρχει  ένας ορατός εχθρός που θα διέγειρε το θυμικό σε βαθμού μίσους και βρέθηκε, Ήταν ο κακός Αμερικάνος, και ο κακός αστός.                                                  

 Έτσι ενοχοποιήθηκαν το κέρδος , η περιουσία,  η επιτυχία ,η αξιοσύνη ,η  αστική ευημερία, το καλό αυτοκίνητο, το μεγάλο σπίτι, η πισίνα, η ευγένεια και οι καλοί τρόποι , η κομψότητα, η καλή μουσική ,τα καλά ,ακόμη και δημόσια,  σχολεία ,οι διακοπές ,ο συναγωνισμός, η προσπάθεια,   η υπερεργασία, η αποταμίευση , τα ατομικά  οράματα  και  η  αισιοδοξία, το γέλιο ,η χαρά στο όνομα κάποιας- πέραν της παμφάγου κομματικής νομενκλατούρας όπως απεδείχθη νοσηρής, σκοτεινής κα ιάδικης κοινοκτημοσύνης.
 
Αυτά που οι άλλοι -οι κακοί καπιταλιστές- θεωρούν  πολύτιμα αγαθά και έπαθλα των προσπαθειών  τους ,θεωρήθηκαν  από τους αριστερούς ,αμερικανόφερτα απόβλητα που δήθεν μολύνουν τον εργάτη-πελάτη τους που τον θέλουν μόνιμα έναν εξαρτημένο, πονεμένο ,κατσούφη, διαρκώς  διαμαρτυρόμενο και ενίοτε αγανακτισμένο φουκαρά που προσδοκά την απλώς την ανατροπή στα τυφλά. Το μοναδικό όραμα -στόχο που του προσφέρουν είναι η ραστώνη πίσω από  κάποια υπόσχεση για μία  πλεονάζουσα μόνιμη  υπαλληλική θέση ελαττωμένης εργασίας στο δημόσιο και φυσικά η ουτοπία της βίαιης αρπαγή  του πλούτου των δήθεν κεφαλαιοκρατών αστών.

ΑΝ λοιπόν ο στρατάρχης  Παπάγος δρούσε σαν εμπνευσμένος στρατιωτικός -όπως ήταν- και όχι σαν εν δυνάμει  πολιτικός -που προσδοκούσε να γίνει και το πέτυχε-,τότε η αριστερά στην Ελλάδα θα ήταν μία ασήμαντη μειονότητα αφελών  μετριοτήτων όπως είναι σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Αντίθετα για κακή μοίρα της χώρας, η αριστερά διατηρεί διαχρονικά με διάφορους κομματικούς μανδύες   περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού σε πνευματική ύπνωση  και παραγωγική αδράνεια εξ ου και το σημερινό χάλι.

ΑΝ συνεπώς η αριστερά απλά ονειρευόταν ανατροπές και επαναστάσεις στην φυσιολογική  δημογραφική και πολιτισμική  γραφική γωνίτσα της ,αντί να ηγεμονεύει …λόγω Παπάγου, στο επιφανειακό και μυωπικό, σίγουρα ιδιοτελές δημοσιογραφικό ,καθηγητικό ,καλλιτεχνικό δηλαδή στο δήθεν πνευματικό αλλά ύπουλα καθοδηγητικό κατεστημένο, τότε λαός και η ιστορία θα είχαν δώσει τις αληθινές διαστάσεις ,την ιστορική οντότητα και το πραγματικό ειδικό βάρος σε γεγονότα, πράξεις και ανθρώπους που σήμερα εκ περισσού γνωρίσουμε και  άδικα προνομιακά  τιμούμε.

Δεν θα είχαμε λοιπόν τον τα Δεκεμβριανά ,την Βάρκιζα, το Λιτόχωρο ,τον Γράμμο Βίτσι ,την Μακρόνησο, τους Λαμπράκηδες ,την 21^η Απριλίου, το Πολυτεχνείο. Θα είχαμε γλυτώσει από άγιο-εθνοπατέρες  και …ήρωες σαν Ζαχαριάδη ,τον Βελουχιώτη, τον Φλωράκη, Φαράκο, Γλέζο κ.α. Θα απολαμβάναμε τον γίγαντα συνθέτη Μίκη χωρίς να χαμογελάμε με τον νάνο πολιτικό Θεοδωράκη, θα είχαμε απαλλαγεί από τις θορυβώδεις αποπροσανατολιστικές  παρουσίες σαν της Λιάνας ή τις γραφικές σαν της Αλέκας  

Δεν θα υπήρχε το ΠΑΜΕ ,και δεν θα υπήρχε η επίσημη και ατιμώρητη γελοία προτροπή για ανυπακοή στους νόμους .Θα λειτουργούσαν τα πολλά εργοστάσια πολυεθνικών  που έφυγαν από την Ελλάδα όπως και τα ναυπηγεία θα προσέφεραν απασχόληση ,και γενικά  θα είχαμε  αποφύγει τις πρόσκαιρες επιλεκτικές δήθεν αγωνιστικές… κατακτήσεις  και τους επαγγελματίες μπροστάρηδες συνδικαλιστές που οδήγησαν τον  αφελή λαό σε έναν παραγωγικό αυτό ευνουχισμό και στην στη σημερινή κατάντια.
                                                                                          

Το πιο σημαντικό όμως όφελος από μία υποθετική αντάρτικη δράση του Παπάγου είναι, ότι θα είχαμε λογικά γλυτώσει από την χειρότερη κατάρα που έπληξε διαχρονικά τον Ελληνισμό, δηλαδή τους Παπανδρέου  που ελέω των αριστερών συμμάχων τους, εξαπάτησαν κατ επανάληψη το λαό προκαλώντας του, πέραν της τεράστιας υλικής καταστροφής, μία ίσως μοιραία ηθικη βλάβη.        

                                                                                                  

Ο  κομψός πατριώτης ,ο ευφυής ετοιμόλογος  ρήτωρ  αλλά και επιπόλαιος πολιτικός, Γεώργιος Παπανδρέου  θα περιορίζετο στον ρόλο του κοσμικού  θεατρόβιου πρώην επιτυχημένου υπουργού παιδείας και τίποτα παραπάνω.                                                        Η  όμως λόγω της  πολιτικής μυωπίας του Παπάγου προκύψασα κομμουνιστική απειλή χρειαζόταν  τον …παπατζή της, και έτσι ο Πατρινός  δανδής των Αθηνών έγινε ανέλπιστα ένας σημαντικός πολιτικός παράγων με την εθνικά σωτήρια ρήση του «και εμείς πιστεύουμε στην λαοκρατία».

 Η μέχρι τότε θετική του παρουσία του Γεωργίου στα κοινά ακυρώθηκε με την από την αδυναμία του να ελέγξει –αν και ήθελε-το πολιτικό τέρας που έσπειρε -τον επίσης ευφυή Ανδρέα-, και με τα γνωστά Ιουλιανά που ίσως άθελά του προκάλεσε έβαλε την χώρα σε μία περιπέτεια που αναπόφευκτα θα έφερνε την δικτατορία.                                                                                 

Ο φυσικός του κληρονόμος Ανδρέας λεηλάτησε την αριστερά και πλάνεψε, κολακεύοντας κυνικά, τον λαό. Εξύμνησε την διασκέδαση την ανικανότητα και την τεμπελιά , ανέχθηκε και  προώθησε την διαφθορά , κατηγόρησε και  υπονόμευσε τις ένοπλες δυνάμεις , χλεύασε την εκκλησία και την οικογένεια  κακόμαθε και αποπροσανατόλισε ακόμη και με το προσωπικό του παράδειγμα …μαγκιάς τους νέους.                               

Στον οικονομικό τομέα  αγνόησε αν και υποτίθεται επαΐων , τους βασικούς κανόνες δημοσιονομικής πολιτικής ,επέτρεψε τον υψηλό πληθωρισμό που ευνοεί τους  τζογαδόρους κερδοσκόπους  ,έκανε παροχές με δανεικά , κατασπατάλησε τους άφθονους Ευρωπαϊκούς πόρους που είχε την τύχη να απολαύσει  σε κομματικά όργια, και γενικά υπονόμευσε τα θεμέλια και το μέλλον της οικονομίας.                                        

Όλες οι πατροπαράδοτες ηθικές αξίες και αρχές που κράτησαν ζωντανό το Έθνος στους αιώνες ,καταρρακώθηκαν επί Ανδρέα  και η Ελλάδα έγινε μία χώρα οκνηρών και ανήθικων μετριοτήτων μία χώρα βολεμένων  υπαλλήλων και  διεφθαρμένων συνδικαλιστών.  Ήταν ο χειρότερος  Έλλην (;) όλων των εποχών!!!

Στον  Γιωργάκη με παππού και πατέρα πρωθυπουργούς  φαίνεται ότι η φύση του στέρησε την ευφυΐα και την οντότητα των προγόνων του και διάλεξε σαν χαρακτηριστικά του την  ευγενική εμφάνιση του λαοπλάνου την πατροπαράδοτη ροπή για ψευδολογία  αλλά και την απίστευτα αυτοκαταστροφική αφέλεια, όμοια με αυτήν, των με παρωπίδες οικογενειολατρών ψηφοφόρων του ,που σε πείσμα όλων των ειδικών ,πίστεψαν ότι «λεφτά υπάρχουν» και  τον εξέλεξαν πρωθυπουργό για …να μας βάλει δόλια στο μνημόνιο.  Πάρα πολλά για τον Γιωργάκη.

Υποτίθεται ότι, βάσει των ανωτέρω,  έχει καταστεί αποδεκτό ότι ΑΝ  ο Παπάγος δεν έκανε το πρώτο μοιραίο λάθος του δεν θα είχαμε  τόσους κομμουνιστές και θα περνούσαμε πολύ καλύτερα.                                  

Το δεύτερο λάθος που θεμελιώνει- κατά τον αξέχαστο σοφό πατέρα μου- το «για όλα φταίει …ο Παπάγος» είναι ότι θεσμοθέτησε ως πρωθυπουργός, πολύ πριν από την Ελβετία ,την… γυναικεία ισότιμη ψήφο κάτι που ίσως πρέπει να  μας απασχολήσει σε άλλο άρθρο.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Α. ΤΟΜΠΡΑΣ