ΑΝΑΣΥΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ

Η βασική προϋπόθεση εθνικής ανάταξης

Οι συγκυβερνήσεις των μεταπολιτευτικών ετών απέδειξαν και στον πλέον δύσπιστο ,ότι απέτυχαν παταγωδώς και απετέλεσαν το άλλοθι των κυβερνώντων για κάθε  αμέλεια ή ανεπάρκεια τους.

Το επιχείρημα ότι τάχα ο λαός, στα χάλια του, επέλεξε αυτού του είδους την διακυβέρνηση, στερείται και της στοιχειώδους σοβαρότητας και δεν χρίζει αντίκρουσης. Απλά ,ελλείψει ισχυρής πολιτικής  προσωπικότητας, άνοιξε η όρεξη σε αρκετές  μετριότητες να παίξουν τον ρόλο του πολιτικού ρυθμιστή-εκβιαστή, και έτσι δημιουργήθηκαν πολλά σχήματα δήθεν διαμαρτυρίας, φθηνής μαγκιάς και παραπλάνησης, τα οποία φυσικά μοιράσθηκαν την πίτα των αφελών  σε μικρές μερίδες.

Η χώρα όμως για να πάει μπροστά, μετά μάλιστα από την τελευταία περιπέτεια, χρειάζεται ικανή , στιβαρή και υπεύθυνη κυβέρνηση, που δεν θα κρύβεται πίσω από τα αναμενόμενα  λαϊκίστικα τερτίπια κάποιου συμμάχου της.

Η κυβέρνηση συνεργασίας με κάποια- όπως όλοι υπόσχονται- δήθεν προγραμματική σύγκλιση είναι μια ουτοπία στην καλύτερη περίπτωση.           Στην πράξη  πρόκειται για ένα προκάλυμμα κυνικών διανεμητικών διαπραγματεύσεων θέσεων και προνομίων εξουσίας  αφού κανένα πρόγραμμα δεν είναι δυνατό να προβλέψει όλες τις μελλοντικές  πολιτικές διαφοροποιήσεις και ενδεχόμενα.                                                                   

Είναι άλλωστε αντιδημοκρατικό, άδικο και ανήθικο ένα κόμμα του 5% να επιβάλλει την πιθανότατα στρεβλή  άποψη του (γιαυτό και το μικρό ποσοστό) σε ένα κόμμα του 35% με το οποίο συγκυβερνά.                                                       

Συνεπώς ομιλούμε για ενισχυμένη αναλογική και μονοκομματική κυβέρνηση και μόνο. Τα άλλα είναι ή νοσηρά ή πονηρά.

Τόσο η λεγόμενη Αριστερά  ή σοσιαλιστική ,ή κομμουνιστική παράταξη όσο και η Δεξιά ή φιλελεύθερη ή νεοφιλελεύθερη παράταξη είναι κατακερματισμένες  ενώ το περίφημο κέντρο  είναι όπως πάντα ρευστό ,ένα βολικό  εφεύρημα κυνικών  καιροσκόπων.

Το ενδεχόμενο να κυβερνήσει η αριστερά με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ στηριζόμενο από ένα τυχοδιωκτικό κομμάτι της δεξιάς ,αν και χλωμό είναι εφιαλτικό, διότι μετά βεβαιότητας προεξοφλείται η άμεση οικονομική κατάρρευση ,και η διεθνής απομόνωση των «ψευτοτσαμπουκάδων» επαιτών που θα κυβερνούν.               Τον έφηβο διαρκείας ,Τσίπρα και την παρέα του  δεν την απασχολεί η φυσιολογική διαχείριση της εξουσίας ,-διότι τότε λογικά δεν θα υπονόμευαν θεσμούς και αξίες που σίγουρα θα χρειαζόντουσαν σαν κυβέρνηση ,- αλλά η ρεβάνς ,η ιστορική δικαίωση, πάση θυσία ,της αποτυχημένης παντού ιδεοληψίας τους, και για  μερικούς ίσως το πλιάτσικο.   Η σχιζοφρενική άποψη «μην τους πιστεύεις, μην φοβάσαι, τα ίδια θα κάνουν και αυτοί, οπότε ψήφισε τους να τους δοκιμάσουμε » δεν έχει αντίλογο νοήμονος. Δεν δοκιμάζεις ένα αεροπλάνο(χώρα) με ένα μάγειρα στην θέση του πιλότου.                                                      

Η λύση για την εθνική υπόσταση μπορεί  να βρεθεί μονοκομματικά   μόνο γύρω από την  δεξιά, η οποία τουλάχιστον  συμπλέει ιδεολογικά και έχει την αποδοχή των αναγκαίων για την επιβίωση μας συμμάχων και συνεταίρων μας Ευρωπαίων.                                   

 Για πια όμως δεξιά όμως  μιλάμε;                                                                    Μήπως  για την λαϊκό-δεξιά του Ντινόπουλου και Γιακουμάτου   την Καραμανλίκο-δεξιά των Παυλόπουλου και Βαρβιτσιώτη, την Ντόρο-δεξιά,την Μητσοτακικό-δεξιά ,την δεξιά των δημάρχων Νικήτα και Δημήτρη, που συνιστούν σήμερα  την κυβερνώσα δεξιά του Σαμαρά;  ή στις αντιπολιτευόμενες  «δεξιές» όπως την  νεοφιλελεύθερη δεξιά του Μάνου και Τζήμερου, ανερμάτιστη δεξιά του  Καμμένου  την ρομαντική δεξιά του  Καρατζαφέρη  την δεξιά των λίγων επιζώντων  βασιλικών  ,την δεξιά των νοσταλγών , ή  ακόμη την περιθωριακή  ακροδεξιά της ΧΑ.                                       

Φυσικά για όλες τις εκφάνσεις της δεξιά μιλάμε  , στις οποίες μάλιστα  μπορούμε να προσθέσουμε τις λογικές απόψεις πολλών  στελεχών του λογικού Πασοκ που συγκυβερνούν ή άλλες σαν αυτές του    Αλ. Παπαδόπουλου ή προσφάτως του Πάγκαλου  έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένας ατράνταχτος πλειοψηφικός όγκος λυτρωτικής διακυβέρνησης .Η πρόσθεση αυτή είναι εφικτή  ,σε αντίθεση με τα μη αθροιζόμενα ετερόκλητα  κομμάτια της αριστεράς ,γιατί η όποια διάσπαση δεν αφορά σε  ουσιαστικές διαφορές στο ιδεολογικό επίπεδο ή στον γεωστρατηγικό προσανατολισμό  αλλά  οφείλεται σε  αντικρουόμενες προσωπικές  φιλοδοξίες ή συμφέροντα.

Το πρώτο και μεγαλύτερο αγκάθι στο άθροισμα  είναι η ΧΑ και οι φυγόκεντρες δυνάμεις που δικαιολογημένα θα αναπτυχθούν από ενδεχόμενη συμμετοχή της σε μία πανστρατιά εθνικής σωτηρίας. Είναι κρίμα και άδικο ,εθνικά επικίνδυνο αλλά και εξαιρετικά βλακώδες να συνδεθούν οι 600 000 ψήφοι που πήρε η ΧΑ με τους σχιζοφρενείς και γραφικούς ανθρωπάκους που την διοικούν . Σχεδόν το σύνολο των ψηφοφόρων της ΧΑ  δεν γνωρίζουν τι είναι οι νεοναζί ,( όπως είναι οι ελάχιστοι , φαινομενικά πειθαρχημένοι , δήθεν γενναίοι , αυτάρεσκα βιαιοπραγούντες  απελπιστικά ανεγκέφαλοι «φουσκωτοί») τι νοσταλγούν, τι πρεσβεύουν ,τι αντιπροσωπεύουν  και τι ονειρεύονται.                                     Απλά στο πρόσωπο των περιθωριακών(της τάξεως του 0,4%)  φανατισμένων     πολιτικών βρήκαν-και δεν είναι οι μόνοι- την ικανότητα , την πολιτική βούληση και την αποτελεσματικότητα που απαιτείται για την λύση του λαθρομεταναστευτικού προβλήματος που μαστίζει την χώρα ,και αποφεύγει, όπως ο διάολος το λιβάνι ,το κράτος. Οι πράξεις προστασίας των αδύναμων Ελλήνων από τους λαθρομετανάστες και όχι η κρίση ή ο υποτυπώδης ,για τα μάτια, αντιπολιτευτικός-αντιμνηνιακός  πολιτικός τους  λόγος ήταν οι αιτίες ανάπτυξης της ΧΑ και οι βιαστικές μονόπλευρες διώξεις της οι αιτίες εδραίωσης της.

Το άλλο αγκάθι για το  καταλυτικό άθροισμα της δεξιάς είναι το πρόσωπο του αρχηγού της πανστρατιάς για τον οποίον θα ομοφρονήσουν και πειθαρχήσουν  οι υπόλοιποι δεξιοί ηγετίσκοι .

Ο έχων το λογικό προβάδισμα  στην αρχηγεία Αντώνης Σαμαράς θα είναι κουρασμένος από την υπερπροσπάθεια που έχει ως πρωθυπουργός καταβάλει, και αρκετά φθαρμένος από τα αντιλαϊκά μέτρα που ορθά αλλά αναγκαστικά πήρε. Λογικά θα πρέπει να πάει στην άκρη  ώστε να μην βγούνε στην επιφάνεια ξανά οι αμαρτίες της πολιτικής νιότης του, και να έχει κάποια υποθήκη για την Προεδρεία στο μέλλον. Άλλωστε με τον Σαμαρά ,όπως έδειξε το πρόσφατο παρελθόν ,η δεξιά δεν μπορεί να ελπίζει σε καθολική συσπείρωση και σε αυτοδύναμη κυβέρνηση.  Αρκεί ο Νικήτας!

Ο Κώστας Καραμανλής, με την α λα Βούδα συμπεριφορά του έμεινε  προς το παρόν στο απυρόβλητο αφού δεν ενοχλεί κανέναν. Η μάλλον επιθυμητή κατάσταση «Νιρβάνας» θα πάψει να υφίσταται αν οι ετερόφωτοι σφουγγοκωλάριοι τον πείσουν όπως στο παρελθόν να πρωταγωνιστήσει παρά την θέληση του ξανά στα κοινά. Εκκρεμούν όμως πολλές εξηγήσεις που θα αναγκαστεί  τότε να δώσει για την σημερινή κατάντια της χώρας και δεν είναι βέβαιο ότι θα βγει αλώβητος από μία τέτοια δοκιμασία ώστε επιτυχώς να ηγηθεί μίας ενωμένης  μεγάλης δεξιάς.

Οι υπόλοιποι ,αν εξαιρέσουμε ίσως  την Ντόρα και τον αδελφό της που τους κατατρέχει η πάρα πολύ άδικη κατάρα του ονόματος, δεν έχουν τύχη για χίλιους  γνωστούς  και ευνόητους λόγους για τόσο μεγάλη ηγετική θέση.

Μπορεί να υπάρχουν τα αναγκαία προσόντα σε αρκετούς  , αλλά η πολυετής  μεταξύ  τους συχνώτιση  έχει αφαιρέσει την μαγεία της γοητείας του αγνώστου που θα μπορούσε για κάποιο διάστημα να επιτύχει την ζητούμενη στοίχιση.

Βάσει των ανωτέρω η  αγωνιώδης αναζήτηση ηγεσίας –λύσις για την ενιαία μεγάλη και μετεκλογικά αυτοδύναμη  συντηρητική παράταξη βρίσκεται εκτός του φάσματος της υπαρκτής Ελληνικής δεξιάς.

Οι δεξαμενές εγκεφάλων που απομένουν και διατίθενται  για τον σκοπό αυτόν είναι η ομογένεια , η διεθνής ακαδημαϊκή  κοινότητα, το διπλωματικό και το δικαστικό σώμα, ο επιχειρηματικός κόσμος και οι ένοπλες δυνάμεις.                                                                         

Ένας πετυχημένος πολιτικός  πχ των ΗΠΑ σαν τον Σαργκάνη  ή Δουκάκη ,ή της Κύπρου ή της Αυστραλίας υπό προϋποθέσεις βέβαια  ίσως έδινε την ποθητή λύση όπως κάποτε ο  Ελευθέριος Βενιζέλος .                                                    

Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί  (με επιφυλάξεις όμως γιατί στερούνται εμπειριών και πονηριάς)και με τους διεθνούς κύρους καθηγητές όπως ο Β. Μαρκεζίνης .

Ο επιχειρηματικός κόσμος της χώρας έχει πολλά αξιόλογα ταλέντα διεθνούς επιπέδου  και πολλά  κρατικοδίαιτα  λαμόγια  ο διαχωρισμός των οποίων είναι δυσχερής για τον πολύ κόσμο. Οι σοβαροί  που γνωρίζουν την Ελληνική πραγματικότητα ,άρα και την αδυναμία τους  για ουσιαστική παρέμβαση ,δεν έχουν λόγο να εκτεθούν σε μία πιθανή αποτυχία. Αυτοί που θα προθυμοποιηθούν, αν δεν σκοπεύουν να κερδοσκοπήσουν,  θα θέλουν να δοξαστούν α λα Γιάννα,  οπότε αμφότερα τα ενδεχόμενα είναι εξ ίσου απορριπτέα.

Οι διπλωμάτες μας , δεν μπορούν να βοηθήσουν γιατί με τα ελάχιστα μέσα που τους διατίθενται,  και με την φύση της εργασίας τους που στοχεύει σε συμβιβασμούς και ανοχές ,έχουν κατά κανόνα μία τάση για μία αξιοπρεπή συμβίωση με όλους  και όχι για την ρήξη με το σαθρό  πολιτικό κατεστημένο που έχει ανάγκη η χώρα.

Οι δικαστικοί  λειτουργοί , όπως η πράξη έχει αποδείξει ,είναι προσκολλημένοι στο δένδρο και αγνοούν το δάσος ,  και γιαυτό έχουμε αυτήν την δικαιοσύνη οπότε  ούτε αυτοί προσφέρονται.       

 Η δεξαμενή των Ενόπλων δυνάμεων είναι αυτή που φαίνεται ότι κρύβει εκπλήξεις και ίσως την ιδανική λύση.                                                                   Ασφαλώς οι σύγχρονοι Στρατηγοί, Ναύαρχοι και Πτέραρχοι ,μπορεί να μην έχουν το κύρος των παλαιοτέρων στην κοινωνία η οποία όμως, βάσει όλων των δημοσκοπήσεων, τους περιβάλλει με εκτίμηση και εμπιστοσύνη περίπου ίση με την εκκλησία στην πρώτη θέση, πολύ ανώτερη των δικαστών και των καθηγητών  και πολλαπλάσια των πολιτικών.

Οι εξαντλήσαντες  συνήθως την ιεραρχία αξιωματικοί , είναι άνθρωποι  οικογενειάρχες ,που εκτός από την πλήρη  στρατιωτική τους κατάρτιση έχουν δύο- τρία πτυχία πανεπιστημίων και μεταπτυχιακά , ομιλούν τρεις -τέσσερις γλώσσες και έχουν υπηρετήσει σε μεγάλες μονάδες του ΝΑΤΟ και φυσικά έχουν τεράστια εμπειρία διοίκησης  και μέριμνας χιλιάδων ατόμων.  Γνωρίζουν  άριστα τις οικονομικές και γεωστρατηγικές  δυνατότητες της χώρας και των γειτόνων της  ,διακρίνονται για την αυτοπειθαρχία  και τη αυταπάρνηση τους , έχουν δε πολλαπλώς αξιολογηθεί  αυστηρά και διαρκώς σε όλη την καριέρα τους. Αν για τους υπουργικούς θώκους λειτουργούσε  υποχρεωτικά το ΑΣΕΠ θα είχαμε …στρατιωτική κυβέρνηση. 

Ο Φράγκος Φραγκούλης  είναι  κατά δημοσιογραφικές  πληροφορίες ένας από τους λίγους  που το πολιτικό σύστημα  πλησίασε προσφέροντας του θέσεις σαφώς υποδεέστερες των προσόντων του και με άλυτο το μισθολογικό πρόβλημα του κλάδου που κατάφωρα αδικήθηκε ,οπότε  ίσως σωστά αρνήθηκε.   

Προφανώς ο Φ. Φράγκος ως επιφανής στρατηγός  μάλλον είναι ο ιδανικός ηγέτης μίας ενωμένης και ανανεωμένης δεξιάς που θα μπορέσει να εκμηδενίσει την λαίλαπα του ΣΎΡΙΖΑ και το κυριότερο  ο μόνος που θα μπορούσε μετά την τρέχουσα δικαστική απομόνωση των σχιζοφρενικών ηγετών της ΧΑ να σταματήσει την διόγκωσή της και να επαναφέρει στην κοίτη τους το μισό εκατομμύριο παρασυρθέντων ψηφοφόρων. Ασφαλώς υπάρχουν και άλλοι στρατηγοί με τα ίδια προσόντα.     

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Α, ΤΟΜΠΡΑΣ