TΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ (Ι )

Ο  διάσημος θεατρικός  κριτικός Μάρτιν Έσλιν, στην προσπάθεια του να ταξινομήσει σε σχολή τα υποτιθέμενα πνευματικά μνημεία των Ευγενίου Ιονέσκο,  Αλμπέρ Καμύ, Σάμιουελ Μπέκετ, Λουίτζι Πιραντέλο και άλλων γιγάντων της «αριστερής όχθης του Σηκουάνα» στις δύο δεκαετίες εκατέρωθεν του Β΄ΠΠ, χρησιμοποίησε τον όρο θέατρο του παραλόγου σε αντιδιαστολή του όρου αντί-θέατρο που χρησιμοποιούσαν άλλοι συνάδελφοί του κριτικοί.

Οι κύριοι αυτοί,με τα έργα τους  συνένωσαν πρόχειρα σε « θεατρικά έργα-αχταρμά» το νοσηρό ,το ασυνάρτητο ,το ονειρικό, το κωμικό αλλά και το τραγικό στοιχείο ακραίων συνήθως κοινωνικών φαινομένων ,δημιουργώντας   έτσι την απαραίτητη υπαρξιακή πλατφόρμα για τους κατά κανόνα, νωθρούς ,επιμελώς ατημέλητους, μάλλον βρώμικους, σίγουρα συμπλεγματικούς ,ημιμαθείς και κωμικά σοβαροφανείς με εκείνο βλέμμα που χάνεται σε  δήθεν στοχασμούς, κουλτουριάρηδες .

Στην χώρα μας αυτό το φρούτο του παραλόγου εισήχθη ,με την γνωστή Ελληνική υπερβολή ,μεταπολεμικά και έγινε πολύ γρήγορα η  βολική  βάση για  μία ουτοπιστική κοινωνία « παράλογων απαιτήσεων και μόνιμης αναίτιας διαμαρτυρίας» μερικών μυρίων* ατόμων της αριστεράς αρχικά,και σήμερα τείνει να παίξει σημαντικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις, φυσικά παράλογο.

Δεν είναι λογικό να τιμωρήσεις ένα βρέφος που κόπηκε επειδή ο πατέρας του έδωσε το ξυράφι του να παίξει.                                                         

Υπό αυτήν την έννοια δεν είναι δυνατόν να ζητήσει κανείς ευθύνες για την κατάντια της χώρας, από τα βρεφικής νοημοσύνης άτομα των άκρων  που σε ένα πραγματικό θέατρο του παραλόγου, χωρίς ίχνος γνώσης του κινδύνου,χωρίς ουδεμία επαφή με την πραγματικότητα, εντελώς ανεύθυνα  και ανήθικα παίζουν με  την « αφέλεια και τον πόνο του κοσμάκη».

Προφανώς η ευθύνη για το κράτος του παραλόγου ανήκει σε αυτούς που κυβέρνησαν παράλογα  μεταπολιτευτικά, δεδομένου ότι η «επάρατος»  η οποία  ενέχεται μεν  για την Κυπριακή τραγωδία και για πολλές  άλλες αντιδημοκρατικές και προδοτικές πράξεις , παρέδωσε  όμως την χώρα  ομονοούσα ,ευημερούσα,  αυτάρκη ,χωρίς χρέη και ελλείμματα.  
Ιδού ο παραλογισμός.

Σε όλο τον ευνομούμενο κόσμο ,και ιδιαίτερα στα σοσιαλίζοντα και κομμουνιστικά καθεστώτα, ισχύει λίγο πολύ το ακόλουθο λογικό και αυτονόητο νομικό καθεστώς:

-Η οποιασδήποτε μορφής  κατάληψη ή  φθορά Δημόσιου και  ιδιωτικού χώρου είναι εγκληματική πράξη  , από τον οποιοδήποτε,  και για οιονδήποτε λόγο.         Καταστέλλεται ολοκληρωτικά, άμεσα και εν ανάγκη βίαια.                                      Οι καταληψίες- και αν είναι ανήλικοι ,οι γονείς τους- ενέχονται και τιμωρούνται ομαδικά και άμεσα, τόσο διοικητικά και ποινικά όσο και κυρίως αστικά  με αποζημιώσεις και πρόστιμα κτλ..                                                          

Στην χώρα μας ισχύει ένα νομικίστικο πραγματικά ανεφάρμοστο δόγμα που προβλέπει την  δικαστική απόδειξη της  ατομικής ευθύνης ,σε μία ομαδική  εγκληματική δράση που  είναι εξόφθαλμα παράλογο.                                               

Οδηγεί στη ατιμωρησία των ενόχων  πολλές φορές φονικών επεισοδίων γύρω από πολιτικές ή αθλητικές εκδηλώσεις , στην κυνική επανάληψη και μίμηση της από τρίτους ,(άρα στον πολλαπλασιασμό της ),   στην ευημερία μερικών  μεγαλοδικηγόρων , και φυσικά στην εκλογή ή επανεκλογή ζημιογόνων για το έθνος βουλευτών .                                                                                      

Η  έστω απλή , αλλά βεβαιωμένη ,συμμετοχή σε  παράνομες δήθεν αγωνιστικές εκδηλώσεις σημαίνει συνενοχή και συνευθύνη και συνεπάγεται τις προβλεπόμενες ποινές.                                                           

Είναι επίσης φυσικό, και αυτονόητο οι εμπνευστές και καθοδηγητές  μίας κατάληψης να τιμωρούνται επί το αυστηρότερο «εξ ολοκλήρου και απεριορίστως» για την επελθούσα άμεση και έμμεση  υλική ή ηθική ζημία στο κοινωνικό σύνολο είτε είναι βουλευτές είτε είναι συνδικαλιστές ή κομματικά στελέχη.

Έτσι γίνεται σε όλο τον κόσμο.

Τι συμβαίνει όμως στην ...πρωτοπόρο πολιτιστικά πλέρια δημοκρατική  χώρα μας; Απλώς μία διαρκής παράσταση του θεάτρου του παραλόγου αφού:

-Υπάρχουν δεκάδες αρχοντικά  συνήθως σπίτια τα οποία ,  για πολλά χρόνια, ευρίσκονται υπό κατάληψη από του λεγόμενους αντιεξουσιαστές και  χρησιμοποιούνται ως  αποθήκες και εργαστήρια παραγωγής υλικού…  κοινωνικής πάλης , ως υπνωτήρια δραπετών και κυνηγημένων,  ως …στέγη πνευματικής ανάταξης με την απρόσκοπτη χρήση ναρκωτικών αγωνιστών και την συντροφική ομαδική σεξουαλική εκτόνωση .                                               Η ανοχή  από το κράτος μίας τέτοιας κατάστασης δεν είναι άραγε ένας παραλογισμός;

-Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό της Δημόσιας  παιδείας παρουσιάζει την ακόλουθη μελαγχολική εικόνα.                                                                  

Ένα μεγάλο  κομμάτι της φοιτητικής στέγης έχει καταληφθεί  βίαια μια μονίμως  από τους κομματικά οργανωμένους , συνταξιούχους φοιτητές.                                 Στην πράξη ομιλούμε για κάτι δήθεν προοδευτικά  φασιστοειδή ρεμάλια  30,40 ετών   που εμποδίζουν βίαια και παράνομα τους δικαιούχους επαρχιώτες φτωχούς  φοιτητές να εγκατασταθούν.                                                                                     Οι συνθήκες ζωής σε αυτό το γκέτο είναι πραγματικά τριτοκοσμικές και δεν έχουν σχέση με τα αντίστοιχα ιδρύματα των πολιτισμένων λαών.                                        Τα  ναρκωτικά και το αλκοόλ είναι σε πρώτη ζήτηση και μονοπωλούν την σύγχρονη πνευματική ανάταση  .                                                        

 Το ελεύθερο σεξ είναι πλέον η πιο υποβαθμισμένη  σωματική λειτουργία, λιγότερο απολαυστική από την αφόδευση ή την ούρηση.                                                         Η  παρανοϊκή ραβ κτλ μουσική  μονίμως στην διαπασών ,εξασφαλίζει την δια των νοημάτων ,δίκην ζώων, επικοινωνία αυτής της νεολαίας αφού ο προφορικός  των ανθρώπων,  προϋποθέτει κάποια στοιχειώδη παιδεία που βεβαίως σπανίζει .            Άλλα «καμάρια» αντί να διαβάζουν λένε ότι δημιουργούν και  αγωνίζονται  λερώνοντας    αγάλματα, μνημεία ,κτήρια, μέσα μεταφοράς με τα περίφημα  μεταμεσονύκτια καταδρομικά γκράφιτι.                                                                   Αν αυτό το περιβάλλον της παιδείας δεν είναι αυτό παραλογισμός , τι στο καλό είναι;

-Τις προάλλες, κάποιοι κομματικοί εγκάθετοι παρέσυραν κάτι  φουκαράδες αλλοδαπούς από την Κρήτη ,κατέλαβαν το πλοίο της γραμμής,  και ήλθαν στην Αθήνα για να διαμαρτυρηθούν.                                                                                 Οι  νέκρωσαν την αγορά, αναστάτωσαν με την πορεία τους την ζωή χιλιάδων πολιτών στον Πειραιά και στην Αθήνα, κατέλαβαν και στην συνέχεια υποτίθεται «φιλοξενήθηκαν» στην Νομική Σχολή από ένα ανθρωπάκι που αποποιείται -μονίμως ψευδόμενο- οιανδήποτε ευθύνη προκειμένου να μην επέμβει η πολιτεία. Μετά την υπέρ-επικοινωνιακή συμπαράσταση των  δήθεν ανθρωπιστών του ΣΎΡΙΖΑ  όλοι αρκέσθηκαν στη ολιγόμηνη κατάληψη της βίλας Αμαλία.                                                               

Οι ίδιοι βουλευτές και ο «έφηβος διαρκείας» αρχηγός τους, κάλεσαν (δηλαδή δηλητηρίασαν)   τους μαθητές  (δηλαδή  αθώα παιδάκια 8,10 ,12 ετών, απίστευτο αλλά αληθινό) να συμπαρασταθούν(;;;;;;;) με καταλήψεις στους καθηγητές τους που απεργούν για να μην δουλεύουν δύο ώρες παραπάνω (εις βάρος των αφορολόγητων ιδιαιτέρων μαθημάτων) .                                                                                      

-Επαναλήφθηκαν οι τακτικές ετήσιες  καταλήψεις από φοιτητές των  περισσοτέρων σχολών ΑΕΙ σε συντονισμό με την απεργία των υπεραρίθμων  υπαλλήλων φύλαξης και καθαριότητας των ΑΕ σε ένα παραδοσιακό  παραλογισμό.                                                               

-Παράλογες  είναι φυσικά  οι  διάφορες καταλήψεις διοδίων ,δρόμων, γραφείων υπουργών κτλ ή οι απίθανες  απαιτήσεις των συνδικαλιστών «να μην βλέπουν μπάτσους!» ή  το δόγμα «  δεν γουστάρω δεν πληρώνω!» και την επίσημη κομματική προτροπή για ανυπακοή , στοιχεία με τα οποία, σε παγκόσμια πρωτοτυπία διαπλάθονται οι Ελληνόπαιδες.  

Τα προηγούμενα αθροιζόμενα  συγκροτούν ένα κωμικοτραγικό άκρως επικίνδυνο θέατρο του εθνικού παραλόγου για γέλια και για κλάματα.

Ο μέγας και ίσως μοιραίος  για την τύχη της  χώρας παραλογισμός  ,είναι αυτός των κυβερνώντων και της ανεξάρτητης υποτίθεται δικαιοσύνης, που από ανεπάρκεια ,δειλία ή ακόμη και από ενδεχόμενη ιδιοτέλεια , υποθάλπουν αν δεν ενθαρρύνουν, ίσως μονόπατα ,τις Ελληνικές παραστάσεις του θεάτρου του παραλόγου αφήνοντας …το βρέφος να παίζει με το ξυράφι.  

 Πρέπει να του το πάρουν εδώ και τώρα, πριν είναι αργά  ακόμη –εφαρμόζοντας τους νόμους-και βίαια αδιαφορώντας αν κλαίει η ετερόκλητη  και μωρά αντιμνημονιακή αντιπολίτευση ή όχι.

Δημήτρης Tόμπρας

*για να μην υπάρξουν ψευδαισθήσεις πλειοψηφούσας  δύναμις , διευκρινίζεται ότι το μύριο εκφράζει τον αριθμό 10.000  οπότε τα εκατό ,μύρια συνιστούν τον αριθμό εκατομμύριο (10.000 χ 100= 1.000.000)