ΟΙ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας που εντόπισε άμεσα και ... φωναχτά η περίφημη τρόικα ,είναι το πολύ χαμηλό μέσο επίπεδο των υπαλλήλων του δημόσιου τομέα, που έχει σαν φυσικό επακόλουθο τις  κακές υπηρεσίες προς τους πολίτες  με δυσανάλογα υψηλό κόστος οπότε πρότεινε/ επέβαλλε  άγαρμπα κάποιο στοιχειώδες νοικοκύρεμα .

Και εμείς δεν το ξέραμε ; Ασφαλώς το ξέραμε , άλλωστε εμείς υφιστάμεθα, στην πράξη αδιαμαρτύρητα ,για δεκαετίες ,τις ιδιαιτερότητες  και τα καπρίτσια των κρατικών λειτουργών.     Δεν ξέραμε  από νοικοκύρεμα; Ξέραμε και μάλιστα πολύ. Είχε μαλλιάσει η γλώσσα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη του Στέφανου Μάνου και των άλλων άδικα λοιδορηθέντων φιλελευθέρων οικονομολόγων και πολιτικών στο τέλος της  10ετίας του 80  που τόλμησαν σχετικά έγκαιρα αλλά μάταια ,να αναδείξουν το πρόβλημα του δημόσιου τομέα  σαν την πιο ύπουλη αρρώστια της χώρας, και να προτείνουν τον περιορισμό και εκσυγχρονισμό του.                                  

Στου κουφού  σοσιαλιστή την πόρτα….  Ο  δημόσιος τομέας, που επικυριαρχεί στην κοινωνία  είναι το φέουδο, η κατοικία , το καταφύγιο ,το εργαλείο , η φιλοσοφία- ταμπού ,ο λόγος ύπαρξης   και η προϋπόθεση  επιβίωσης των σοσιαλιστών πολιτικών γενικά. Κατά συνέπεια επεκτάθηκε και δημιουργήθηκε έτσι ο απαράμιλλος σε προνόμια εργαζομένων και ζημίες «ευρύτερος δημόσιος τομέας» με τις ΔΕΚΟ.

Ο αντίποδας ,η  λεγόμενη λαϊκή δεξιά έβλεπε ,- εκτός μερικών φωτεινών διαλλειμάτων,-  και αυτή συμπαθητικά το δημόσιο, σαν το  χρήσιμο εργαλείο που την βόλευε . Αρκείτο , όταν κυβερνούσε , σε κάποια βολική τοποθέτηση δικών της ανθρώπων στον κρατικό μηχανισμό ,και δεν διακινδύνευσε -ως από την ιδεολογία της όφειλε -ποτέ μία δομική αντιπαράθεση με τους εργατοπατέρες για τον ουσιαστικό εκσυγχρονισμό του κράτους.                                                                                                                                     Έτσι αντί ,με κάθε κυβερνητική μεταβολή ,να έχουμε μία νέα πλατεία Κλαυθμώνος από  απαράδεκτες προσλήψεις ημετέρων και απολύσεις αντιφρονούντων, πήγαμε στο άλλο άκρο, των ομαδικών προσλήψεων άνευ  όμως απολύσεων, με αποτέλεσμα ένα  διαρκώς εγκληματικά διογκούμενο και δαπανηρό δημόσιο με συνεχώς απομειούμενη απόδοση.                                                      Το  πραγματικό κόστος κάθε δημόσιας υπηρεσίας δυσθεώρητο.

Το  ακόλουθο παράδειγμα είναι πραγματικό και ενδεικτικό:                                       

Η κα Μαρία , με ύποπτο απολυτήριο δημοτικού ορεινής κοινότητας,  προσελήφθη «κατόπιν των ενεργειών» του τοπικού βουλευτή της  σε ηλικία 18 ετών ως καθαρίστρια και συμβατικό μισθό 800 ευρώ.     Η αρχική παραγωγική ικανότης της ,λόγω νιάτων, ήταν 10 γραφεία  την ημέρα, ή 200 γραφεία  τον μήνα .Συνεπώς ο καθαρισμός ενός  γραφείου κόστιζε στους φορολογούμενους  4 ευρώ μηνιαίως. Στα 30αντα της , η κα Μαρία παντρεμένη πια ,με δύο παιδιά ,και αυξημένες οικογενειακές  υποχρεώσεις , (σπίτι+ μαγείρισσα   στην ταβέρνα του άνδρα της), ξεθεωμένη   α λα… Παναγιωταρά δεν μπορούσε να καθαρίσει πάνω από 100 δωμάτια, αλλά  ο μισθός της με τα επιδόματα ξεπερνούσε τα 1200 ευρώ . Το κόστος καθαρισμού του γραφείου, τριπλασιάστηκε στα 12 ευρώ. Στα 40αντα της η κα Μαρία  έπαιρνε μισθό και επιδόματα 2000 ευρώ αλλά δεν καθάριζε ,γιατί κάποιος κομματικός γιατρός την έβγαλε ανίκανη για σωματική εργασία οπότε  της έδωσαν βοηθητική γραφική εργασία ,δηλαδή δυνατότητας απεριόριστης «κοπάνας»  αφού ήταν αγράμματη.                                                                   Φυσικά για αντιστάθμισμα, πήρε μέρος σε όλους τους κομματικούς  αγώνες ή απεργίες του συνδικάτου , δούλευε εθελοντικά στο γραφείο του  βουλευτή της ο οποίος  τακτοποίησε και  τον γιο της στο δημόσιο για  … δεύτερη δουλειά –μετά την οικογενειακή ταβέρνα-  και  το κυριότερο της έδωσε «με ενέργειες του» πρόωρη αναπηρική συνταξάρα!!!.  Το δημόσιο –δηλαδή εμείς-  πληρώσαμε κόστος καθαρισμού των γραφείων  από την κα Μαρία  με ποσό που υπερκαλύπτει το κόστος… αγοράς του κτιρίου.

Ανάλογες με την περίπτωση της καθαρίστρια είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες περιπτώσεις  κηπουρών ,φυλάκων ,οδηγών. κλητήρων, εργατών, που προσλαμβάνονται για κάποια απλή δουλειά με μία φυσιολογική αμοιβή ,  στην συνέχεια ,λόγω μονιμότητας, εκβιαστικώς κτηθέντων προνομίων αλλά και γήρατος ,να προσφέρουν-αν προσφέρουν- μικρό κλάσμα της εργασίας με πολλαπλάσιο της αξίας της κόστος.

Έτσι καταντήσαμε στο  εξωφρενικό Ελληνικό παράδοξο, οι φύλακες       ( της πλάκας)  σε κάποια  ΔΕΚΟ να παίρνουν μισθούς και συντάξεις διπλάσιες από τους πιλότους της πολεμικής αεροπορίας, οι κηπουροί της να αμείβονται πολύ  περισσότερο από κάποιο πρεσβευτή  ή καθηγητή πανεπιστημίου, και ένας οδηγός σκαπτικού στην ΔΕΗ να παίρνει τον μισθό του Α/ΓΕΕΘΑ σαν βδομαδιάτικο.

Τα είδε αυτά η τρόικα και φυσικά έφριξε. Πρότεινε/επεβαλλε πάντα άγαρμπα  το αυτονόητο :  Την βελτίωση της παραγωγικότητας του δημοσίου και την μείωση των δαπανών με τον εξορθολογισμό τους.  Αυτό σημαίνει  αξιολόγηση , απομάκρυνση του παρασιτικού και επιλογή – ακόμη και με νέες προσλήψεις-του κατάλληλου προσωπικού .Με άλλα λόγια δηλαδή ,επί τέλους επροτάθη /επεβλήθη  η άρση της συνταγματικά κατοχυρωμένης μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων.

Και στο θέμα αυτό αποκαλύφθηκε η ανεπάρκεια , η ρηχότητα  η δειλία του και η εξάρτηση της μεγάλης μερίδας του  λεγόμενου πολιτικού προσωπικού από το στρεβλό και ανήθικο δημιούργημά του. Όχι μόνο δεν άδραξε την ευκαιρία ώστε  με μία έστω στιγμιαία αλλά  συντριπτική πλειοψηφία να βελτίωνε την αναχρονιστική  συνταγματική επιταγή, αλλά ταμπουρώθηκε πίσω από αυτήν, ακυρώνοντας κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού του δημοσίου εξ ου και οι δικαστικές αποφάσεις τροχοπέδης  και οι αντιτουριστικές διαμαρτυρίες. Η επιβεβλημένη από την εμπειρία , την σύγχρονη τεχνολογία , την στοιχειώδη δημιουργική φαντασία και την απλή λογική βελτίωση του σχετικού συνταγματικού πλαισίου , μπορεί να συνοψιστεί στα ακόλουθα:

« Η θεσμοθετημένη μονιμότης των δημοσίων υπαλλήλων ,πλην της περιπτώσεως των λεγομένων ένστολων, είναι πηγή εφησυχασμού, οκνηρίας , και πολλές φορές διαφθοράς με πολύ-αποδεδειγμένη συνέπεια την πλημμελή ,ελλειπή και δαπανηρή εξυπηρέτηση των πολιτών.                  

Η μονιμότης αντίθετα των διευθυντικών στελεχών αυτοδιοίκητης μικρής κρατικής μηχανής είναι επιβεβλημένη , διότι έτσι εξασφαλίζεται η συνέχεια του κράτους και η απρόσκοπτος λειτουργία του ανεξαρτήτως των κυβερνητικών μεταβολών. Κατά συνέπεια μόνιμοι ,μέχρι την συνταξιοδότησή τους, δημόσιοι λειτουργοί καθίστανται  μόνον τα ουδέτερα κομματικά  διευθυντικά στελέχη (προϊστάμενος και άνω χωρίς συνδικαλιστική δράση) , με τα απαιτούμενα τυπικά προσόντα και 15ετή τουλάχιστον αποδεδειγμένα  ευδόκιμο προϋπηρεσία στον δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα.»                                                                                                         

Είναι προφανές ότι τότε το μικρό αυτοδιοίκητο δημόσιο δεν θα έχει να ζηλέψει τίποτα σε παραγωγικότητα από μία καλοκουρδισμένη πολυεθνική προς  πολλαπλό όφελος της οικονομίας και του λαού. Φυσικά  αυτό το δημόσιο με πρωτοβουλία και ευθύνη του θα μπορεί  να απασχολεί ,να ανανεώνει ή να υποκαθιστά  το  υπαλληλικό και εργατικό  προσωπικό,  σύμφωνα με τις υπηρεσιακές ανάγκες αυστηρά με όρους του ιδιωτικού τομέα, χωρίς κυβερνητική παρέμβαση. Οι κυβερνητικές προσλήψεις τέλος, οι υπουργοί θα πάψουν να είναι προσωπάρχες, και θα μπορούν να ασχοληθούν με κάτι πιο ουσιαστικό.                                 

Δημήτρης Α. Τόμπρας